ขนมในวรรณคดีไทยที่หน้าสนใจ...ที่บางคนในสมัยนี้อาจจะจำไม่ได้แล้วหรือไม่เคยรู้จักมันมาก่อนเลย
หรือบางทีอาจจะรู้จักแต่อาจจะไม่รู้จักชื่อขนมนั้นในวรรณคดีก็ได้
เพราะฉะนั้นเรามาทำความรุ้จักกับขนมไทยในวรรณคดีกัน วิชาภาษาไทยกันเถอะ
ขนมไทย หัตถกรรมความอร่อยที่แสดงออกถึงความอ่อนช้อยของความเป็นไทย ตั้งแต่ครั้งอดีตกาลที่ก่อกำเนิดภูมิปัญญาไทยหลากหลายอย่างให้สืบสานต่อทั้ง วิถีชีวิตประเพณี วัฒนธรรม ที่สามารถนำวัสดุมีอยู่ในท้องถิ่นมาปรุงแต่งเป็นของหวานได้มากหลายรูปแบบ จัดเป็นมรดกทางวัฒนธรรมอย่างหนึ่งที่บ่งบอกว่าคนไทยมีลักษณะนิสัยอย่างไร เพราะขนมแต่ละชนิดล้วน มีเสน่ห์ แสดงให้เห็นถึงความละเอียดอ่อน ประณีต วิจิตรบรรจงในรูปลักษณ์ ตั้งแต่วัตถุดิบที่ใช้ วิธีการทำที่กลมกลืน ความพิถีพิถัน สีที่ให้ความสวยงาม มีกลิ่นหอม รสชาติของขนมที่ละเมียดละไมชวนให้รับประทาน แสดงให้เห็นว่าคนไทยเป็นคนใจเย็น รักสงบ มีฝีมือเชิงศิลปะ คำว่า "ขนม" เข้าใจว่ามาจากคำสองคำที่มาผสมกันคือ "ข้าวหนม" และ "ข้าวนม" เข้าใจว่าเป็นข้าวผสมน้ำอ้อย น้ำตาล โดยอนุโลมคำว่าหนม แปลว่า หวาน
ข้าวหนม ก็แปลว่า ข้าวหวาน เรียกสั้นๆ เร็วๆ ก็กลายเป็น ขนม ไป
ส่วนที่ว่ามาจากข้าวนม (ข้าวเคล้านม) นั้นดูจะเป็นตำนานแขกโบราณ อย่างข้าวมธุปายาส (ที่นางสุชาดาทำถวายพระพุทธเจ้าเมื่อตอนตรัสรู้ก็ว่าเป็นข้าวหุงกับนม)


เรามารู้จักขนมในวรรณคดีไทยกันจร้า
1/ขนมทองนพคุณ
2/ ขนมทองพลุ
3/ทองทัด
4/ ขนมกง
5/ขนมโพรงแสม
6/ ขนมสามเกลอ
7/ ขนมนมสาว
8/ ขนมฝักบัว
9/ ขนมจ่ามงกุฏ
11/ขนมศิลาอ่อน
12/ขนมรังไร
13/ขนมล่าเตียง
14/ขนมกระทงทอง
15/ขนมต้มหัวหงอก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น